Tana Toraja

Na een rit van zes uur kwam ik aan in Rantepao in Tana Toraja. Samen met de twee Russische meiden ging ik opzoek naar een slaapplaats. We besloten om een drie persoonskamer te nemen om kosten te besparen, na diverse hotels en guesthouses te hebben bekeken vonden we een hotel midden in Rantepao waar we voor zeven euro p.p. per nacht betalen. 

We kwamen onderweg een gids tegen en bespraken wat we graag wilden zien. Hij noemde een prijs, wat ver boven ons budget lag (50 euro per persoon per dag) en na flink onderhandelen kwamen we uit op een veel beter bedrag:). Ik denk dat het onderhandelen ook wat makkelijker gaat door het laag seizoen. Toen we eenmaal gesetteld waren in het hotel besloten we om wat rond te lopen opzoek naar een leuk restaurantje om wat te eten. Wat bleek? Zeven uur was te laat om nog iets te bestellen in de nabije gelegen restaurant, we kwamen erachter dat je hier een uur tot drie uur van ten voren het avondeten moet bestellen. Het regende enorm hard dus we zagen het niet zitten om verder te zoeken. We hadden nog crackers, een mango en wat koekjes dus besloten om dat maar te eten haha.

De volgende dag zaten we al vroeg aan het ontbijt en om acht uur kwam de gids ons ophalen voor een wandeling door de bergen om kennis te maken met de Toraja bevolking en hun cultuur. We vroegen de gids nog of het oké was om te wandelen die dag door de hoeveelheid regen van de dag ervoor en die nacht. Hij zei dat het prima te doen was, ook op onze sneakers… Vanaf het hotel namen we een klein busje die ons de berg op bracht. Van daar uit liepen we zigzaggend naar beneden en soms wat heuvels oom dorpjes te bereiken. Man oh man, wat een wandeling was het! We liepen vaak over dunne, modderige en glibberige rijstpaden die net breed genoeg waren voor twee voeten naast elkaar, in de brandende zon. Afgewisseld met stukken door het woud waar je over rotsen moest klimmen en moest springen over beekjes. Ook waren er een aantal ‘bruggetjes’, van een aantal meters lang, waar we overheen moesten lopen, niet meer dan twee bamboestokken zonder iets om je aan vast te houden.

De wandeling zou zo’n twee a drie uur duren, maar uiteindelijk zijn we ruim zeven uur onderweg geweest. We hadden het idee dat de gids een aantal keer de weg kwijt was… Na deze wandeling weet ik een ding zeker; voorlopig ga ik niet meer zo’n wandeling maken haha, ik was verrot.

Tijdens de wandelingen was het uitzicht prachtig, vanaf boven had je uitzicht over alle rijstvelden waar we later doorheen zouden lopen. Ook kwamen we langs verschillende Toraja dorpjes waar we de locals ontmoetten. Veel kinderen hadden volgens mij nog niet eerder buitenlanders gezien. Enkele kinderen keken ons aan alsof we spoken waren. Er waren ook kids die een kilometer met ons mee liepen en met ons op de foto wilden. De gids vertelde dat er tot 70 a 80 jaar terug er nog sprake was van kannibalisme in een regio in Sulawesi is er momenteel nog steeds kannibalisme brr... Na vragen van ons vertelde hij dat er in de dorpen momenteel nog slaven zijn. 

Na zo’n zes uur wandelen was ik erg moe en deden mijn benen pijn, ook was m’n coördinatie niet meer zo goed. Gedurende de wandeling was ik op modderige stukken al bijna onderuit gegaan maar tegen het eind van de wandeling op een smal glad rijstpad gleed ik uit en belanden m’n beiden benen in het rijstvelden haha. Gelukkig viel ik met m’n kont op het paadje zelf, het was vrij lastig om m’n schoenen uit de modder te krijgen want ik moest er zelf wel hard om lachen. Voorlopig hoef ik even geen rijstveld meer te bewandelen haha. 

Na de wandelingen gingen we meteen langs een restaurant om avondeten te bestellen en daarna gingen we ons opfrissen en even bijkomen van de lange wandeling. Die avond aten we pa’piong manuk, een traditioneel gerecht uit Toraja. Stukjes kip die met cocosnoot stukjes in bamboe zijn bereid, met witte en zwarte rijst en wat groenten. Het was oké, het eten in Toraja vind ik zelf niet lekker omdat het veel vlees is wat ik nauwelijks eet. En elke dag vis en kip komt momenteel ook even m’n neus uit. 

Het is hier vrij makkelijk om contact te maken met andere reizigers en locals die Engels spreken. In het hotel heb ik ’s avonds nog een poosje zitten praten met een gids die in Toraja werkt. Gisteren heb ik pas de eerste Nederlanders hier gespot en gesproken. Studenten die voor hun studie onderzoek doen naar het toerisme in Toraja, als onderdeel van hun opleiding zijn ze hier een maand lang. Ik heb me nog geen enkel moment onveilig of ongemakkelijk gevoeld hier, het is zo fijn hier! Ook als vrouw alleen:).

De volgende dag gingen we om half negen weer op pad met de gids. In de ochtend hebben we een begrafenis ceremonie bezocht van het Toraja volk. Van ten voren hebben we 7kg suiker gekocht omdat het hier op prijs wordt gesteld als je iets meeneemt. De lokale bevolking neemt varkens mee en de familie zelf regelt buffels. Toen we aankwamen in het dorpje was het er al aardig druk. We kregen een plaats toegewezen en we kregen thee (de thee was zo zoet dat m’n tanden er nog net niet uitvielen) en koekjes.

Degene die begraven werd is vijf jaar geleden overleden en sindsdien heeft de familie voor de ceremonie gespaard. Het lichaam van de overledene heeft tot die tijd in het huis gelegen van de familie, waarschijnlijk gebalsemd oid. De gids vertelde dat ze iets op de huid van de overledene smeren zodat het uitdroogt. Een uur later werd er rijst met varkensvlees geserveerd. Ik bedankte vriendelijk maar na aandringen nam ik enkel wat rijst om niemand te beledigen.

Ondertussen werden er varkens vastgebonden aan bamboestokken het dorp in gedragen en arriveerden ook de buffels. Het was niet fijn om dat te zien en te horen. Voordat de kist naar een versierd huisje op palen werd gedragen maakten er vrouwen muziek met bamboestokken om een boomstam. Van ten voren vertelden we de gids dat we niet wilden zien hoe de dieren werden geslacht. Uiteindelijk zagen we toch hoe een buffel werd geslacht… Best wel heftig om te zien, later liep ik er naartoe om het van dichtbij te bekijken, het zag er best wel vies uit al het bloed en andere dingen die eruit waren gekomen. Ik heb begrepen dat de bevolking hier gelooft dat als iemand dood is diegene nog niet is overleden totdat er een buffel voor het is gedood. Wanneer de buffel is geofferd is degene pas echt overleden, in dit geval dus pas vijf jaar later…
Nadat de buffel was geslacht liep de familie van de overledene een rondje tussen de mensen door met een rood doek boven hun hoofd. Gevolgd door de mannen die de kist droegen, die versierd was en zich in een klein huisje bevond. Uiteindelijk brachten ze de kist naar een huisje op palen op hetzelfde terrein.

Daarna besloten we om weg te gaan omdat ze meer dieren gingen slachten en we er niet om zaten te springen om dat te zien. Deze ceremonie zal zo’n vier a vijf dagen duren en volgens de gids zullen er zo’n 20 buffels en meer dan 100 varkens geofferd worden. Het was dus een belangrijk persoon in het dorp…

Na de ceremonie bezochten we een baby grave tree, waar ze ongeveer 300 jaar geleden overleden babies in begroeven. Daarna bezochten we een grot waar ze honderden jaren terug mensen in begroeven. Er waren best veel skeletten te zien toen we erdoor heen liepen. Als laatst bezochten we een rots waar ze nog steeds mensen in begraven, ze hakken enkele meters uit en zetten daar de overledenen in.

Terug in het hotel heb ik even een powernap gedaan, de afgelopen dagen hebben er best wel ingehakt. ’s Avonds at ik ‘pizza’ (bladerdeeg met groenten en kaas) in een restaurant. Na alle dagen rijst had ik zo’n trek in patat of pizza en was blij dat ik een restaurantje vond die zoiets had.

Morgen neem ik afscheid van de twee Russische meiden en vertrek ik richting Ampana, een 15 uur durende rit. Ik hoop de ochtend na aankomst de boot naar Togean Island te nemen. Nog even afwachten of de boot dan ook daadwerkelijk gaat! Op Togean ga ik denk ik naar Kadidira en zal ik ter plekke een slaapplaats zoeken. Op de eilanden daar is er geen telefonisch bereik en internet. Tijdens het avondeten net sprak ik een Amerikaan die net terug was van Togean en hij vertelde dat het erg basic en relaxed was en dat er maar enkele uren per dag stroom is. Ik weet nog niet precies hoe lang ik daar zal blijven, maximaal een week denk ik. Dus er zal even radio stilte zijn en voor mij afkicken van social media en contact met thuis.

Net even met m’n moeder, tante en nichtje een video gesprek gedaan, na een week enkel Engels te hebben gesproken ging het Nederlands praten niet zo makkelijk haha, moest echt zoeken naar de woorden.

Tot over een week of minder!