Togean Islands

Togean wat was je fijn!!

Om acht uur ’s ochtends werd ik bij het hotel in Rantepao opgepikt door twee drivers. Ik had flink wat van de prijs af kunnen praten omdat ik via een local te horen kreeg dat ze sowieso naar Ampana terug moesten en geen zicht hadden op toeristen die die kant op wilden. Met de bus, drie overstappen en een overnachting halverwege de rit, zou ik twee dagen en evenveel geld kwijt zijn geweest dan dat ik de drivers uiteindelijk heb betaald. De rit duurde met enkele korte tussenstops zo’n 17 uur. 

Het was een lange rit door de bergen, met smalle slingerpaden. De drivers sproken geen woord Engels maar met handen en voeten en de paar woorden die ik ken was het geen probleem. De drivers luisterden naar Indonesische muziek, de eerste twee uur was dat wel te doen maar toen ze overgingen op rockmuziek was ik blij dat ik wat afspeellijsten op Spotify had gedownload. Het uitzicht tijdens de rit was erg mooi, vaak uitkijkend op de dalen van de bergen.  Onderweg hebben we een paar flinke regen en onweersbuien gehad waardoor de weg nog slechter werd dan het al was… A bumpy ride!

Tijdens een tussenstop kocht ik baje puncak, erg zoet maar wel lekker! Tijdens de tweede tussenstop om te eten kwamen we uit bij een  verlaten rumah makan. De familie had drie jongen kinderen die speelden met een kapotte plastic vrachtwagen met een stukje wol eraan, zo simpel en toch zoveel lol dat ze hadden. Ik had nog een doosje tic tac in m’n tas en gaf dat aan ze, ze waren door het dolle heen. Ik wist niet wat ik daar wilde eten dus mocht ik even in de koelkast kijken… zou willen dat ik dat niet gedaan had haha. Zo smerig… Maar ben er gelukkig niet ziek van geworden:).

Om half twaalf s avonds kwam ik eindelijk aan in Ampana. Nog even wat gedronken en toen gaan slapen. Tijdens het ontbijt de volgende dag ontmoette ik Edy, hij werkte bij het verblijf waar ik was en vroeg me naar m’n plannen. Hij was erg aardig, oprecht en behulpzaam. Hij stelde voor dat hij me die middag richting de haven bracht zonder kosten. Ik vertelde hem dat ik na de Togeans wilde terugvliegen vanaf Ampana omdat ik een 15 uur lange boottrip en daarna 12 uur met de bus naar Bunaken niet zag zitten en dit wilde overslaan. Geen probleem zei ie en voor ik het wist zat ik bij hem achterop de scooter richting de airport om alvast een vliegticket naar Bali te boeken. De mindset op Sulawesi lijkt zo anders dan op de andere eilanden waar ik eerder ben geweest… Ze zijn vaak niet uit op je geld en willen graag een praatje met je maken en je helpen.

Ik heb gekozen voor een speedboot ipv de slowboat, binnen anderhalf uur was ik op Wakai waar het volgende bootje al wachtte om me naar Kadidiri te brengen.  Een half uurtje later checkte ik in bij Paradise Resort voor vijf nachten.

Bij aankomst werd me uitgelegd dat er van 17.00 tot 22.00 uur stroom was en hoe laat de drie maaltijden waren. Het verblijf was simpel en basic maar meer heb je daar ook niet nodig! Ik vond het enorm ontspannend en heb een hele leuke tijd gehad. De eerste dag greep ik telkens naar m’n telefoon om even social media te checken maar dat werkte natuurlijk niet. De dagen erna vond ik het heerlijk om geen telefoon te gebruiken afgezien van de tijd en datum te checken en wat foto’s te maken. Heel af en toe had ik op het strand een beetje bereik en kon ik een smsje naar thuis sturen dat ik oke was. In het Resort was het de eerste dagen lekker rustig en waren we met z’n achten. Ik ontmoette een Italiaan, twee Fransen en twee Portugezen  waarmee ik veel heb opgetrokken. 

De tweede dag heb ik samen met de twee Fransen en de Italiaan een fullday trip naar California hotel reef, jellyfish lake, Karina beach en een village die met houten hutjes op de zee woont. Het bootje waar we mee gingen maakten enorme herrie (zoals bijna alle bootjes hier). Ondanks het geluid wat vergelijkbaar was met drie motoren heb ik tussen de bestemmingen door telkens even geslapen, hier leer je wel om elke minuut slaap te pakken die je kunt haha.

Het snorkelen bij jellyfish lake was zo mooi! Het was wel een kleine onderneming om er te komen want de houten steiger was kapot dus moesten we een stuk door de zee, over koraal, lopen naar het meer. Het meer was erg warm, denk wel boven de 30 graden. In het begin was het onwennig om tussen de kwallen te zwemmen, ik denk omdat ik gewend ben dat kwallen steken en pijn doen. Onderwater pakte ik voorzichtig een baby kwal vast en er gebeurde niks dus hop naar de grotere exemplaren die in het midden van het meer zwommen. De kleur van het meer was donkergroen en er was maar een paar meter zicht. De kwallen lichten mooi wit op in het water en voor ik het wist zwommen er tientallen om me heen.

Op plaatjes op internet zag Karina beach er prachtig uit, maar ik vond het flink tegenvallen. Overal lag hout en plastic dus ben ik in het bootje gebleven. Als laatst bezochten we de village die erg mooi was, simpele houten hutjes op palen in de zee. De mensen hebben er weinig, vaak enkel een matras op de grond. Enkele hutjes hadden een satelliet en tv, dat dan weer wel:). Het dorpje was met een ander dorpje verbonden door een lange houten brug van zo’n een a twee kilometer lang. Een goede plek om foto’s te maken en van het uitzicht te genieten. 

Rond vijf uur waren we terug op Kadidiri en speelde ik tijdens de zonsondergang badminton met de staff van het Resort, erg leuk! Op sommige dagen was m’n hoogtepunt het spelen van badminton tijdens de zonsondergang, zo simpel kan het zijn om je gelukkig en voldaan te voelen. In de avonden speelde ik kaartspelletjes met anderen, las ik een boek en relaxte ik in het hutje op de houten steiger. De dagen daar waren zo relaxed, vredig en fijn, dat ik me op de laatste dag wel een beetje somber voelde dat ik daar weg ging. Ik ben blij dat ik de lange reis naar Togean heb gedaan, het was het zeker waard!

Doordat er geen internet was was er een hele andere mindset, je praatte echt met mensen en leerde elkaar kennen. We sleten onze dagen met snorkelen, spelletjes zoals kaarten, pingpong en badminton, lui zijn en veel lachen. Ook heb ik veel nagedacht tijdens m’n verblijf op Kadidiri, daar was alle tijd voor. Hoe simpel het leven kan zijn, hoeveel ik van mezelf verwacht en moet in het dagelijks leven en het vervelende jaar wat ik achter de rug heb. Maar ook veel positieven gedachten over de toekomst en deze reis.

De laatste twee dagen kwamen er zo’n tien andere toeristen aan, het was ineens een stuk drukker wat wel jammer was. In de bungalow naast me kwamen twee Nederlanders die het uren lang over hun werk en werkproblemen hadden, volgens mij hadden ze niet door dat ik ook Nederlands ben en ze verstond.

De laatste ochtend zou ik met de twee Fransen de zonsopgang gaan bewonderen maar ik had me flink verslapen en werd pas om zeven uur wakker. Ik besloot tijdens het ontbijt een briefje voor ze te schrijven (want ze lagen nog te slapen) met een bedankje voor de fijne dagen en liet wat sigaretten achter omdat deze uitverkocht waren in het Resort en ze zonder zaten. Om acht uur nam ik afscheid van iedereen en stapje ik op het bootje richting Wakai. 

Twee dagen later (toen ook zij Togean verlieten) kreeg ik via Facebook een berichtje van de Fransen met een bedankje van de afgelopen dagen en voor de sigaretten. Daarbij kreeg ik ook een uitnodiging om een keer een weekendje of weekje naar Parijs te komen en kan ik bij hun verblijven en zullen ze me de stad laten zien, erg leuk!!

Mocht je ooit naar Indonesië gaan, sla dan zeker de Togean Island niet over! Ik ben benieuwd of ik ooit een mooiere plek tegen kom dan daar. Het duurt even om er te komen (maar met het vliegveld in Ampana is het een kortere reis geworden) maar het is het zeker waard! Ik betaalde per overnacht 24 euro waarbij de maaltijden, koffie en thee en water was inbegrepen dus daar hoef je het zeker niet voor te laten:).

Dikke kusssss